EVAD

Okeeeee,


Laten we nu eens proberen uit te leggen hoe de situatie hier is. Prepare yourselves for a loooong story. 


Eergisteren in de middag hier aangekomen. In ons vorige hostel werden we heel erg verwend door onze host Sarita. We waren dat vergeten te zeggen, maar zij was geweldig. Zij heeft ons meegenomen naar haar moeders kledingwinkel, nam ons als groep mee uit eten, nodigde Lottie en mij uit voor dinner in haar ouderlijk huis met haar grootouders en stond altijd voor ons klaar. Ook heeft ze ons een inkijkje gegeven in haar leven, hoe het was voor haar om een man toegewezen te krijgen ivm arranged marriages, hoe haar kindertijd was en ook hoe ze steeds zelfstandiger wordt mede door de modernisering van de Indiase maatschappij. Kennelijk arriveert feminisme wat laat in India, wat toevallig overeenkomt met het gehele vervoerssysteem hier. 


Al deze nieuwe indrukken wekken in bet begin wat afkeer op, maar uiteindelijk blijkt alles ook zo zn voordelen te hebben. Het gebrek aan verkeersregels maakt het mogelijk voor tuctucdrivers om hun eigen route te nemen, eventueel door winkels etc. De arranged marriages hebben voordelen (geen gedoe met ouders). Al met al zijn de ervaringen die we hebben opgedaan erg vreemd, maar ook erg leerzaam. 


Maar dan, het weeshuis. Om te beginnen is het maar een klein deel weeshuis. Er leven 7 doofstomme wezen. Voor de rest van de tijd is het eigenlijk een school voor doven/stomme/geestelijk gehandicapten. De kinderen zijn echt superschattig. Het is dan ook een hele grote beloning voor hen ls we ze een sticker geven en als zij dan dolgelukkig teruglachen weten wij dat we een verschil kunnen maken. Wel is het heel erg wennen aan het schoolsysteem. Kinderen mogen hier namelijk geslagen worden, mits proportioneel. Daarnaast is leren hier ietswat anders dan in europa. In 10-voud tot honderd tellen op papier is een dagelijkse oefening. Als ze dat kunnen, mogen ze ook het alfabet 100x opschrijven. Best apart op het eerste gezicht, maar het zou best kunnen werken. De geestelijk gehandicapten zijn echter de hele dag bezig met het tekenen van sleeping lines (liggend streepje) en standing lines (staand streepje). Misschien is er een dokter hier die dit leest en ons kan toelichten welk effect deze gedachteloze opdracht zou moeten hebben?


Ook is het wat wennen dat na de pauze iedereen slaapt in de klas. Het werk is dan meestal al af, maar de school is pas afgelopen om 2 uur. De kinderen slapen dan ook heerlijk, wat ons misschien doet vermoeden dat ze snachts ergens werken. Sommige kinderen schijnen uit de slums te komen, maar dat hebben we nog niet effectief kunnen vragen aan de kids.


Juist vanwege deze grote verschillen met het westerse meetsysteem, kunnen wij inspringen in de lessen door met gecombineerd westerse en Indiase meetmethodes de kids iets bij te brengen. Ik heb zelf een kiddo leren optellen op de westerse manier en Lotte en austyn (onze Amerikaanse derde wiel) hebben de kids laten tekenen. Ook hebben wij al vele spelletjes gespeeld met de weeskinderen, wat best een ervaring is omdat ze doofstom zijn. Stilte is hier normaal, zelfs als je een geweldige tijd hebt en de kiddos lachend meespelen. Wel hebben we te horen gekregen dat we maar 1 uur met ze mogen spelen. De rest van de tijd is voor huiswerk of ander werk in het weeshuis, zoals het afbouwen van het dak. We krijgen een hoop respect voor deze kinderen die niet alleen de pech hebben doofstom te zijn, maar ook in India geboren zijn (welke geen opvang heeft voor deze kinderen met speciale behoeften). We hopen dat we hun leven kunnen opvrolijken met onze aanwezigheid .


Dat is het zover de school. Misschien nog interessanter zijn onze persoonlijke avonturen. Laten we beginnen met het toilet, ook wel te herkennen als een gat. Gelukkig is er een spoelbak zodat doortrekken mogelijk is. Wel is er dan het probleem dat er nauwelijks stromend water is. Doorspoelen is dan ook een random opkomende zegen. Douchen, ook wel te herkennen als je hoofd onder de kraan houden, is ook een hele opgave. Gelukkig is er boven een watertank die je kunt aanzetten, maar helaas is die zojuist out of water geraakt, dus douchen zit er voor mij vandaag niet in. Als ik dit verhaal op dit moment teruglees lijkt het alsof ik dit allemaal verschrikkelijk vind. Niets is minder waar. Je gaat pas dingen waarderen als ze er niet zijn en elk probleempje hier, creëert een groot genot wanneer je het oplost. Ook heb ik helemaal geen neerwaartse gevoelens jegens de Indiërs, al zou je dat na dit verhaal denken. Indiërs verdienen namelijk alle respect. Ze helpen elkaar altijd (lees straks maar het stukje over de taxi), werken graag (geld is het codewoord) en zijn heel erg beleefd. Het helpt ook wel dat blanken hier als goden worden aanschouwd en waiting lines dan ook gretig door ons gepasseerd worden. Nee, zonder sarcasme, Indiërs moeten worden gerespecteerd. Leven hier is niet eenvoudig, maar zij proberen er het beste van te maken met alle schaarse middelen die er zijn. Oke, nu ik misverstanden over mijn bedoelingen van de bovenstaande tekst heb omzeild, kan ik verder praten over de sanitaire avonturen. Ik heb namelijk nog nooit van mijn leven zo lekker gedouched. Na 2 dagen voor niagra falls te spelen (zweten, voor hen die mijn slechte grappen niet begrijpen) voelde ik me echt verschrikkelijk. Toen we -lees Lotte- ontdekte hoe de waterton op het dak op onze douche aangesloten kon worden en we konden douchen, heb ik minstens een half uur mezelf extreem hard lopen boenen met een theedoek. Na deze douche hebben we ook onze kleren gewassen. Ook al is alles -kleren en lichaam- nog steeds vies, voelde we ons extreem schoon. Waardeer de Nederlandse douche en hygiëne! Om daarover door te gaan. Je gaat hier de kleine dingen zo erg waarderen. Allereerst: water. Omdat je zoveel zweet, moet je minstens 4 liter drinken per dag. Als dat water ook nog eens koud is, dan ben je in de 7e hemel. Andere kleine dingen: douche, toilet, eigen vervoer, schone kleren, schoon bed etc.


Voor degenen die dit verhaal nog steeds lezen, komt het leukste gedeelte. Onze reis naar de markt. Ons was gezegd een tuctuc te nemen naar market van district 10. Zo gezegd zo gedaan, wij in een tuctuc, engste rit van ons leven. Omdat de straten rondom ons weeshuis niet meer voorstellen dan zandpaadjes die door de moesson worden omgetoverd tot moerasgebied, mogen ook winkels functioneren als straat. Tuctucs zijn dan ook in staat magisch van breedte te veranderen, zodat geen enkele doorgang te smal is. Jammer genoeg was onze chauffeur niet bekend met de markt, dus eindigden we ergens in een random winkelgebied. Nadat we 15 flessen water hadden gekocht begon het volgende avontuur. De terugtocht. De chauffeur probeerde ons eerst af te zetten door het 4-voud van de doorsnee prijs te vragen. Gelukkig zijn we eigenwijze Hollanders, dus hebben we alsnog de indian price betaald. Vervolgens is de chauffeur gaan rijden, zonder te weten waar wij heen wilden (hij kende onze homestay niet) en zonder ons te vertellen dat hij dat niet wist. Terwijl hij telkens aan random strangers de weg vroeg (alle Indiërs zijn vriendelijk tegen elkaar) is het hem uiteindelijk toch gelukt ons terug te brengen. Water halen, 3 1/2 uur onderweg. 


Vandaag zijn we naar een tempel in new Delhi geweest, nadat de school sloot. Met een overladen tuctuc gevuld met ons 3, de chauffeur en zijn familie (3) reden we naar een medevrijwilliger. Daar werden we opgepikt door een taxi, die ons ook zou terugbrengen. Helaas leed deze chauffeur aan ADHD en een nog onbekende ziekte. Zijn vingers vastgeplakt aan de toeter, zijn groot licht aan en uit knipperen manoeuvreerde hij ons met 120 km/h door het verkeer, hetgeen de vrouwelijke passagiers geen goed deed. Ik moet toegeven dat ook jurre een klein beetje in zn broek plaste. Gelukkig kwamen we wel binnen een uur aan, wat opzich best snel is. De tempel was een van de mooiste tempels die wij ooit gezien hebben, genaamd Swaninarayan Akshardhan. Het was ook een van de meest beveiligde (beveiliging is beter dan de Schiphol douane). Geen camera, geen tas, geen papier. Eigenlijk mocht je alleen je kleren en wallet (duhhh, kun je geld uitgeven aan toeristische prullaria) meenemen. Unieke ervaring, maar heb me wel super veilig gevoeld! Zeker een degelijk georganiseerd iets, in de Indiase wanorde. Het was het allemaal waard. Terugweg was vrij eng. Chauffeur was compleet de weg kwijt en onze contactpersoon van IVHQ moest hem telkens in Hindi de weg uitleggen. De mentale toestand van de chauffeur hielp ook niet echt mee. Gelukkig zijn we, met de nodige omwegen, thuisgekomen, wat blijkt uit het bericht dat ik nu schrijf.


Al met al waren het 2 hectische dagen. Veel gedoe, veel angst, veel plezier en veel ervaringen rijker. Ik heb nu door hoe goed het westen kan zijn, maar ook hoeveel goeds de Indiase cultuur kan bieden. Als ik dit bericht herlees, klinkt het als een klaagzang. Dat is echter niiieet zo, zoals ik al eerder heb aangegeven. Het zijn rare ervaringen die ons jonge mensen nieuwe inzichten geeft. 


Nu ik dit allemaal van het hart heb en uit mn hoofd heb ga ik jullie verlaten. Ik ben nogal uitgeput en ga lekker slapen. Excuses voor het slechte Nederlands. Ik ben moe, ben gewend aan Engels praten en mn tellefoon werkt ook niet heel erg mee. Het was wel goed dit allemaal even op te schrijven, want dit ervaar je allemaal maar 1x.



Aafse milker achaa laga (see you soon)



Lotte en Jurre 

(en niet te vergeten austyn, onze nieuwe Amerikaanse friend for life)

Edit: de driver was on drugs/drunk